کلامی امید بخش از عهد عتیق
کتاب میکا باب ۷ آیات ۱۴ تا ۲۰ آیه ۱۴ - ای خداوند، بیا و بر قوم خود شبانی كن ؛ گلة خود را رهبری فرما و گوسفندانت را كه در جنگل تنها مانده اند ، مانند گذشته به چراگاههای سرسبز و حاصلخیز باشان وجلعاد هدایت كن . ۱۵ – خداوند در پاسخ می فرماید : « بلی ، مثل زمانی كه شما را از اسارت مصر بیرون آوردم ، معجزه های بزرگی برای شما خواهم كرد . » ۱۶ – مردم جهان كارهای او را خواهند دید و از قدرت ناچیزشان شرمنده خواهند شد . از ترس دست بر دهان خواهند گذاشت و گوشهایشان كر خواهد شد . ۱۷ – مثل مار از سوراخهای خود بیرون خزیده ، با ترس و لرز در حضور خداوند ، خدای ما خواهند ایستاد . ۱۸ – خداوندا ، خدایی مثل تو نیست كه گناه را ببخشد . تو گناهان بازماندگان قوم خود را می آمرزی و تا ابد خشمگین نمی مانی ، چون دوست داری رحم كنی . ۱۹ – بلی ، بار دیگر بر ما ترحم خواهی فرمود . گناهان ما را زیر پاهای خود لگدمال خواهی كرد و آنها را به اعماق دریا خواهی افكند! ۲۰ – چنانكه قرنها پیش به یعقوب وعده فرمودی ما را بركت خواهی داد و همانطور كه باپدر ما ابراهیم عهد بستی ، بر ما رحم خواهی فرمود . ( آمین )