عدالت برای ایران:

با شکستن سکوت درباره شکنجه جنسی، نگذاریم این جنایت بی عقوبت بماند

درد قربانیان شکنجه جنسی، زنانی که تجربه آزار جنسی کلامی یا بدنی و فراتر از آن، تجاوز در زندان را داشته اند، دردی است که سخن گفتن از آن دشوار است. نه فقط به دلیل تابوهای فرهنگی و اجتماعی و ملاحظات خانوادگی و سیاسی که قربانیان را در زندان دیگری به نام شرم و آبرو محبوس می کند بلکه به این دلیل که هر “یادآوری”، رنجی مضاعف با خود به همراه دارد.

اما با وجود همه رنجی که یادآوری و بازگویی تجربه شکنجه جنسی به همراه دارد، ما بر این باوریم که بدون این یادآوری، بدون روشن شدن حقایقی که پشت دیوارهای زندان، در اتاقهای بازجویی، در سلولهای انفرادی، در بهداری، در حمام و حتی در راه انتقال از یک زندان به یک زندان دیگر اتفاق افتاده است، نمی توان امیدوار بود که عاملان و آمران این جرائم، از سایه ای که بر نام و چهره هایشان افتاده بیرون بیایند، در محضر جامعه و افکار عمومی پاسخگو شوند و درد قربانیان و خانواده های آنان، به رسمیت شناخته شده و اندکی التیام یابد تا از این راه، جامعه به صلح و دموکراسی یک قدم نزدیکتر شود.

بر این اساس، سازمان”عدالت برای ایران”، اجرای پروژه ای را با عنوان “جنایت بی عقوبت” آغاز کرده است. هدف این پروژه، مستند سازی و روشن کرده حقیقت پیرامون شکنجه جنسی زندانیان سیاسی زن در طول بیش از سه دهه ای است که از عمر جمهوری اسلامی ایران می گذرد. در این پروژه اما تنها به مستند سازی بسنده نخواهیم کرد بلکه سعی می کنیم با انتشار حقایق، در قالب سه گزارش موضوعی که دهه اول پس از انقلاب (سالهای ۵۸ تا ۶۸)، سالهای ۶۸ تا ۸۸ و نیز پس از انتخابات را در بر می گیرد، آگاهی عمومی را پیرامون شکنجه جنسی در زندانهای ایران در سطح داخلی و بین المللی افزایش دهیم و به ایجاد گفت و گویی اجتماعی پیرامون راههای متوقف کردن این نوع از شکنجه کمک کنیم. در نهایت اما هدف ما، پاسخگو کردن و محاکمه عاملان و آمران شکنجه جنسی با استفاده از ابزارهای سیاسی و قضایی بین المللی است.

با وجود اینکه تاکنون برای رسیدن به این اهداف، با استقبال کم نظیر و کمک گسترده زندانیان سیاسی سابق، خانواده های قربانیان، فعالان جنبش زنان و فعالان حقوق بشر مواجه شده ایم، هنوز، به دلیل فقدان مستند سازی در زمینه شکنجه جنسی، دشواری جمع آوری اطلاعات، تابوهای فرهنگی که زنان و خانواده ها را به سکوت می کشانند، نگرانی قربانیان از بازگشت اختلالات روانی و جسمی ناشی از روایت تجربه و…، نیاز به همکاری های بیشتری داریم. به ویژه درمورد دهه اول پس از انقلاب، ما با ابهامات فراوانی به ویژه در مورد مساله تجاوز به دختران باکره پیش از اعدام و نیز ازدواجهای “اجباری” دختران زندانی با بازجویان یا مقامات قضایی در دهه ۶۰ مواجه هستیم.

عدالت برای ایران، از همه کسانی که خود یا عزیزانشان، قربانی شکنجه جنسی بوده اند و یا اطلاعاتی درباره آن دارند، حتی اگر چیزی از همسایه ها یا آشنایان شنیده اند، که فکر می کنند چندان مهم نیست، می خواهد تا با تماس با ما، به روشن شدن حقایق و پاسخگو کردن آمران و عاملان آن، به عنوان یک قدم ضروری در توقف شکنجه جنسی و نیز التیام درد قربانیان و خانواده های آنان، یاری رسانند. هر اطلاعاتی، هرچقدر جزیی یا در ظاهر بی اهمیت می تواند کمک بزرگی در کامل کردن پرونده های حقوقی باشد. شکنجه جنسی در تعریف ما، گستره وسیعی از رفتارهایی را در بر می گیرد که شامل تنها بودن زندانی با مقام مسئول مرد، احساس ناامنی در مورد خطر تجاوز، پرسیدن سئوالات مربوط به زندگی شخصی، آزار جنسی کلامی شامل استفاده از الفاظ رکیک یا کنایه های تحقیرآمیز جنسی، تهدید به تجاوز یا آزار جنسی، پیشنهاد برقراری رابطه دوستانه یا جنسی، تماس فیزیکی عمدی مقامات با زندانی، آزار جنسی فیزیکی، شکنجه جنسی فیزیکی و تجاوز می شود. این پروژه در وهله اول، به دلیل محدودیت امکانات ما از یکسو و گسترده بودن موارد شکنجه جنسی زنان، تنها محدود به زنان زندانی می شود.

همین امروز باید سکوت را بشکنیم تا بیش از این، این جنایت، بی عقوبت نماند!